Ik had eerst gedacht de grens over te gaan en dan aan de vietnamese kant te overnachten, maar bij navraag bleek, dat er na 50 km een hotel zou zijn.Dus ben ik maar door gegaan, omdat ik om 1 uur al aan de andere kant van de grens was en dat wel erg vroeg is,om in een gat te zitten, waar je alleen de loslopende kippen en varkens kunt tellen,en de hele middag Hello,moet roepen.

Aan de vietnamese kant was de weg goed kapot gereden en het was duidelijk dat dit een vergeten hoek van het land was. Door het voortdurend klimmen en dalen over een slechte weg, waren die 50 km extra toch wel pittig.

Het was een mooie route, voornamelijk door een kloof,met beneden een riviertje. Onderweg was er niets te krijgen wat maar eniszins op rijst of noodels leek.Maar ik had hier alop gerekend, door vlak voor de grens nog een nodel-soepje te eten en wat eten en water voorraad in te slaan.

Het hotel stelde niet veel voor, maar het was maar om 1 nacht ergens te kunnen slapen en het was de enige mogelijkheid om te kunnen overnachten op het 140km lange traject naar Moc Chau. 's avonds moest ik nog uitkijken niet dronken te worden. Na ergens gegeten te hebben was ik nog ergens binnen gegaan waar ze aan de thee en banboe-pijp zaten te lurken. Ze hadden iets te vieren en er werd feestelijk tafels gedekt, maar omdat ik net gegeten had, sloeg ik het aanbod af, om mee te eten.Maar ik ontkwam er niet aan om mee te proosten met de kleine borreltjes,die dan in een keer leeg moesten. na 3 keer kreeg ik welin de gaten, dat ik beter kon maken dat ik daar weg kwam, want na de hele dag in de hitte('s middags nog steeds oplopend tot zo'n 35 graden) en het stevig moeten fietsen, was ikbang dat ik binnen de kortste keren om zou vallen, alsdit zo door ging. Dus toen heb ik mijn biezen maar gepakt en ben naar hotelletje gegaan en meteen plat gegaan.

Morgen weer verder.

Groetjes, Herman